skróty po głównych elementach serwisu
Logo syrenki warszawskiej z napisem Warszawa Targówek logo Logo Instytucja edukacyjna m. st. Warszawy

Szkoła Podstawowa nr 285
im. Jana Marcina Szancera
w Warszawie

menu główne

Aktualność

24 lutego 2022

Szkoła Podstawowa nr 285

,,Marona – psia opowieść”. Nowe Horyzonty Edukacji Filmowej

24 lutego 2022 roku wszyscy uczniowie klas siódmych wybrali się do Domu Kultury "Świt" na film pt. "Marona – psia opowieść" w ramach Nowych Horyzontów Edukacji Filmowej.

Już sam początek filmu zaskakuje nas. Tytułowa Marona ginie pod kołami samochodu. Widzimy dramat człowieka opłakującego psa. Ale wszystko dzieję się na przekór temu, czego się spodziewamy. Dalsza część historii opowiedziana zostaje z psiej perspektywy. Musimy cofnąć się aż do narodzin jednego z dziewięciorga szczeniąt, aby poznać jego historię. W tym celu zastosowano retrospekcję. Przez życie młodej suczki przewija się wiele postaci. Co ciekawe postrzegane są one i opisywane (jak na prawdziwą psią narrację przystało) przez pryzmat kolorów, dźwięków, kształtów, zapachów. Dlatego też akrobata, pierwszy właściciel suczki, pozbawiony jest wyrazistej twarzy, jest splotem sprężystych nici, które sprawnie poruszają się w powietrzu, pełzną po schodach niczym węże. Zamiast schorowanej staruszki dostrzegamy geometryczny układ zmarszczek i tańczące w górze naleśniki podrzucane przez pulchną rękę kobiety. Wirujące linie oraz symetryczne sekwencje figur tylko na początku sprawiają, że jesteśmy senni, bowiem reżyser co chwila czymś nas zaskakuje. Sala milknie, gdyż oglądamy w skupieniu. Razem z Maroną ruszamy dalej na wędrówkę. Na ekranie pojawiają się nie tylko ludzie i wspomnienia, lecz także towarzyszące im uczucia i emocje. W niebanalny sposób ukazany zostaje strach. To wędrujące i złowrogie budynki zbliżające się do psa. To także trzask talerza lecącego z rąk starszej kobiety.

            Ostatnia scena filmu nawiązuje do pierwszej, zatem mamy tu do czynienia z kompozycją klamrową. Słychać krzyk dziewczynki po stracie psa. Dziewczynki, która wielokrotnie zamiast spaceru z psem wybiera telefon. Reżyser w mistrzowski sposób bawi się z widzem. Obnaża go, celowo odziera z twarzy, aby ukazać ludzki egoizm, cynizm, brak czasu. Świadomie zastosowana klamra kompozycyjna i technika prezentacji postaci sprawiają, że my sami poddajemy nasze życie refleksji. Opuszczamy salę kinową zawstydzeni, ze spuszczoną głową. Nie poddajemy się jednak, ponieważ gdzieś w tle rozbrzmiewa przyjazna melodia: „(…)Zbudujemy świat. Całkiem nowy świat. Z tej miłości barw. Tylko pięknych barw”. (Sobel&Sanah).

Kategorie

Tagi

Inne aktualności